Terug thuis

Wow. Ik heb het onwijs lang uitgesteld om deze blog te schrijven. Waarom? Omdat ik eigenlijk nog niet zo graag wil toegeven dat ik echt thuis ben, dat ik niet meer terug ga naar Amerika, en dat mijn uitwisselingsjaar echt voorbij is. Ik heb nog niet helemaal geaccepteerd dat het echte leven nu gaat beginnen. En ik weet zelf ook hoe je dit noemt, heimwee. Eigenlijk vind ik het Engelse woord hier veel mooier voor; "homesick". Want letterlijk, ik ben "thuisziek". En vele mensen zullen zeggen, dat ik nu thuis ben, en dat klopt. Maar ik heb ook een tweede thuis. Ik heb ook andere vrienden, een heel ander leven, en een nieuwe familie. Mijn gastfamilie heeft zo'n onwijs grote impact op mij gehad, ze hebben mij met zoveel dingen geholpen, ze hebben mij met zoveel dingen geholpen en me echt opgenomen in hun familie.

Hier thuis, in Nederland, is alles hetzelfde gebleven. Nou ja, de Albert Heijn en mijn favoriete tweedehandswinkel zijn verhuisd, maar wel in dezelfde straat, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Ik en mijn vrienden mogen dan nu wel gaan verder studeren, en daar heb ik zo onwijs veel zin in. Voor de mensen die niet weten waar ik naar toe ga, ik ga volgend jaar beginnen aan de opleiding communicatie op het Fontys in Tilburg. Ik kijk er zo onwijs naar uit om te beginnen op het HBO en nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb vooral ook zin in de buitenland stages. Zo heb ik al zitten kijken naar het Erasmus programma, maar dat is alleen maar in Europa.

Verwacht me maar niet te lang in Nederland, ik heb nu een stukje mogen proeven van de wereld en dit smaakt echt naar meer. Begrijp me niet verkeerd, ik vind Nederland top, het is land waar ik graag mijn eigen kinderen in zou willen zien opgroeien. Maar nu ik nog jong ben, en ik nu de kans heb om weg te gaan, wil ik het ook. Dat zal ook wel aan mijn leeftijd liggen, heel standaard puberaal gedrag is het ook wel, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat de wereld nu nog aan mijn voeten ligt, en ik niet wil wachten tot ik met een rollator rond loop en spijt heb dat ik dit toch niet gedaan heb.

Maar even terug naar Nederland. Even kijken. Nederland. Ik ben terug. Ik denk dat ik vooral volwassener terug gekomen ben. Dat is ook omdat ik ouder geworden ben, maar ook omdat ik veel geleerd heb. Het maakt eigenlijk niet waar je naartoe gaat, als je op deze jonge leeftijd ergens naartoe gaat in je eentje, kom je altijd wijzer terug, dat kan niet anders. Dus voor alle ouders die dit lezen, en die ook zo'n onwijs nieuwsgierige en luie puber op de bank thuis hebben zitten, en die zegt opeens op een dag, ik wil graag naar het buitenland, mijn tip voor jullie, lekker laten gaan en zelf laten uitzoeken. Misschien komen ze na een maand wel weer terug en was het niks, maar dan hebben ze het wel geprobeerd. Maar neem het ze ook niet kwalijk, want het is niet niks, zo'n uitwisseling. Het is zwaar, het is lastig, het gaat onwijs vervelend zijn de eerste (plus minus) 4 maanden, maar vanaf dan, wordt het alleen maar beter, echt waar.

Ik kan denk ik wel een heel boek schrijven over mijn uitwisseling, en misschien doe ik dat ook wel op een dag, als ik heel rijk ben. Maar ik denk dat het voor nu wel genoeg is.

Voor iedereen die mij gevolgd heeft via mijn blogs, dank je wel. It's been my pleasure. Het is een avontuur geweest, en mocht ik ooit weer weg gaan, dan lees je het hier zeker weer terug.

Liefs, Liselotte