6 maanden in the USA

Aankomende vrijdag ben ik 6 maanden in Amerika. Dan heb ik nog maar 4 maanden te gaan totdat ik naar huis ga, en 3,5 maanden tot dat mama, papa en Rick langskomen.

Eigenlijk heb ik de afgelopen 6 maanden alleen maar gezegd, "tot dat ik naar huis mag" of "tot ik naar huis kan". Maar nu het allemaal opeens zo onwijs snel gaat, ga ik het ook echt onwijs missen. Ik heb hier 3 onwijs lieve beste vriendinnen waarmee ik zo onwijs hecht geworden ben, ik heb een nieuwe familie erbij, een zus en een broer, en het is gewoon onwijs vreemd dat ik ze straks gewoon niet meer ga zien. Al mijn vrienden gaan straks over het hele land verspreid wonen en als ik terug kom om ze te bezoeken kan ik ze nooit allemaal meer zien.

Hoe graag ik ook weer terug naar Nederland wilde, om weer overal met de fiets naar toe te gaan, om mijn vrienden weer te zien, om weer met mijn familie te zijn, om weer normaal brood te eten. En hoeveel beter ik Nederland ook vind dan Amerika, om hoeveel praktischer het is, maar toch ga ik Amerika ook onwijs missen. (Ik heb net 10 minuten zitten googlen hoe je praktisch spelt. Ik dacht dat het prakties was, gek hoe je zo snel een taal kunt vergeten).

Ik realiseerde me nooit dat als ik wegga dat ik mijn vrienden hier ook niet meer ga zien. Dat drong me nooit door en daarom is het ook heel gek nu op dit moment. Want het is allemaal heel dubbel. Ik wil niet naar huis, en ik wil wel naar huis. Het liefste neem ik alles en iedereen mee, inclusief het weer, weer terug naar Nederland.

Over het weer gesproken, sinds dat het in Nederland zo onwijs koud is, dacht ik dat dit wel het gepaste moment is om even te melden dat hier gewoon iedere dag rond de 22 graden is.

Het basketbalseizoen is bijna over, nog 2 wedstrijden, en dan ga ik atletiek doen. Daar heb ik onwijs veel zin in. Ik heb geen ervaring met atletiek maar dat gaan ze me allemaal wel leren. Daar ga ik wel vanuit.

Dat was eigenlijk alles wat ik te melden heb!

Liefs, Liselotte